Het recente besluit van Londen om een wet aan te nemen die de terugkeer van asielzoekers naar het Afrikaanse land mogelijk maakt, heeft tot veroordeling geleid door Cafod, de officiële humanitaire organisatie van de katholieke kerk in Engeland en Wales en onderdeel van Caritas International.
Linda Bordoni – Vaticaanstad
Het was een “teleurstelling op vele niveaus.” Zo beschrijft Cafod, de officiële humanitaire organisatie van de Katholieke Kerk in Engeland en Wales en onderdeel van Caritas International, de goedkeuring door het Britse parlement, op 23 april, van de controversiële wet die voorziet in de overbrenging van illegale immigranten naar Rwanda. Neil Thorns, directeur belangenbehartiging en communicatie bij Cafod, beschrijft in een gesprek met Vatican News-Vatican Radio dat het plan ‘internationaal medeleven en verantwoordelijkheid’ ontbeert. Bij Cafod, legt hij uit, “zijn we teleurgesteld dat dit wetsvoorstel erdoor is gegaan en het stelt ons op veel niveaus teleur. “Ik denk niet dat dit de zorg en het medeleven toont die paus Franciscus en anderen ons aansporen om te geven aan mensen die op de vlucht zijn voor situaties van conflict en ontbering.”
Thorns benadrukt niet alleen dat de wetgeving geen rekening houdt met de christelijke waarden en de oproep van de paus om immigranten ‘te verwelkomen, te beschermen, te integreren en te bevorderen’, maar wijst ook op de kloof tussen het wetsvoorstel en de gevoelens van het Britse volk. waarbij we bijvoorbeeld denken aan de brede ontvangst die vluchtelingen uit landen als Oekraïne hebben gekregen. “Overal waar mensen uit Oekraïne of andere landen zijn gekomen, hebben mensen deze vluchtelingen verwelkomd”, constateert Thorns, ervan overtuigd dat de parlementsverkiezingen “niet de stemming en situatie van het land weerspiegelen.”
Vanverdwijning van het probleem
Volgens Cafod verdraait het wetsvoorstel het probleem van de vluchtelingencrisis, waarbij in werkelijkheid de meerderheid van de ontheemden hun toevlucht zoekt in de buurlanden en niet in Europa. Thorns betreurt daarom de nalatigheid van Groot-Brittannië in zijn plicht om kwetsbare bevolkingsgroepen te ondersteunen en roept op tot een eerlijker verdeling van verantwoordelijkheden. “We weten dat de overgrote meerderheid van de mensen die conflicten, economische tegenspoed en al het andere ontvluchten, grotendeels naar landen gaat die grenzen aan de landen die zij ontvluchten. « Ze bereiken Europa niet. »
Neem verantwoordelijkheidiliteit
De goedkeuring van het wetsvoorstel, zo voegt hij eraan toe, druist in tegen de beginselen die zijn uiteengezet in het nieuwe EU-asiel- en migratiepact, dat de gedeelde verantwoordelijkheid tussen de lidstaten benadrukt. Hoewel het Verenigd Koninkrijk geen deel meer uitmaakt van de EU, is de kritiek gericht op de onwil van de Britse regering om voor humane oplossingen te kiezen, vooral gezien de aanzienlijke middelen en potentiële capaciteit om te helpen. “Wij zijn het land met de meeste middelen om hulp te verlenen en daarom moeten we ons deel van de verantwoordelijkheid op ons nemen”, zegt Thorns, die sceptisch blijft dat de wet immigranten ervan zal weerhouden gevaarlijke reizen te ondernemen. ‘Als je in een situatie verkeert waarin je bereid bent je leven te riskeren op deze verschrikkelijk dunne, overbelaste schepen die vaak niet over voldoende levensreddend gereedschap beschikken, zie ik niet in hoe dit soort verre potentiële dreigingen je leven zal veranderen. verstand. »
Respect den waardigheid
Thorns spreekt zijn overtuiging uit dat er een legaal humanitair beleid kan en moet bestaan om kwetsbare mensen te beschermen. Ik geloof – zo besluit hij – dat er mogelijk legale humanitaire routes zijn voor de komst van mensen. Aanvragen kunnen worden beoordeeld, zoals dat volgens het internationaal recht zou moeten gebeuren”, voegt hij eraan toe, waarbij hij uitlegt dat immigranten en asielzoekers in dit kader kunnen worden geaccepteerd of, als ze dat niet doen, soms begeleid kunnen worden, met respect voor hun waardigheid op basis van verschillende oplossingen. Voorrang geven aan afschrikking boven compassie, het negeren van internationale verplichtingen en het gebruik van strafmaatregelen om de diepere oorzaken van ontheemding aan te pakken, is uiteindelijk niet het juiste om te doen ‘om mensen een alternatief te bieden voor die verschrikkelijke reis over het Kanaal. La Mancha.
