De grootste studie in zijn soort meldt dat actieve monitoring voor prostaatkanker na 15 jaar dezelfde hoge overlevingspercentages heeft als radiotherapie of chirurgie. Mannen die actief werden gevolgd, hadden meer kans om de kanker te zien vorderen of zich te verspreiden dan degenen die radiotherapie of een operatie kregen, maar dit had geen invloed op hun overlevingspercentage. Uit de studie bleek ook dat de negatieve effecten van radiotherapie en chirurgie op de urinaire en seksuele functie veel langer aanhouden dan eerder werd aangenomen, tot wel 12 jaar.
Klinisch onderzoek toont aan dat het uitstellen van de behandeling van gelokaliseerde prostaatkanker het sterfterisico niet verhoogt.
Actieve monitoring van prostaatkanker heeft na 15 jaar dezelfde hoge overlevingskansen als bestraling of chirurgie, meldt de grootste studie in zijn soort.
De nieuwste bevindingen van de ProtecT-studie, geleid door de universiteiten van Oxford en Bristol, werden op 11 maart gepresenteerd op het congres van de European Association of Urology (EAU) in Milaan en gepubliceerd in de New England Journal of Medicine.
De proef werd gefinancierd door het National Institute for Health and Care Research (NIHR).
Hoewel mannen die actief worden gecontroleerd – wat regelmatige tests inhoudt om de kanker te controleren – meer kans hadden om het te zien vorderen of zich te verspreiden dan degenen die radiotherapie of een operatie kregen, verminderde dit hun overlevingskans niet.
Uit het onderzoek bleek ook dat de negatieve effecten van radiotherapie en chirurgie op de urinaire en seksuele functie veel langer aanhouden dan eerder werd gedacht – tot wel 12 jaar.
De bevindingen tonen aan dat behandelingsbeslissingen na diagnose van gelokaliseerde prostaatkanker met een laag en gemiddeld risico niet overhaast hoeven te worden, volgens hoofdonderzoeker professor Freddie Hamdy van de Universiteit van Oxford.
« Het is duidelijk dat, in tegenstelling tot veel andere vormen van kanker, een diagnose van prostaatkanker geen reden mag zijn voor paniek of overhaaste besluitvorming, » zei hij. « Patiënten en clinici kunnen en moeten de tijd nemen om de voordelen en mogelijke nadelen van verschillende behandelingen af te wegen in de wetenschap dat dit hun overleving niet nadelig zal beïnvloeden. »
De proef werd uitgevoerd in negen Britse centra en is de langstlopende studie in zijn soort. Het is de eerste die drie belangrijke behandelingsopties volledig evalueert: actieve monitoring, chirurgie (radicale prostatectomie) en radiotherapie met hormonen voor mannen met gelokaliseerde prostaatkanker.
Tussen 1999 en 2009 stemden 1.643 mannen in de leeftijd van 50-69 jaar in het VK, bij wie de diagnose gelokaliseerde prostaatkanker werd gesteld na een PSA-bloedtest, in om gerandomiseerd te worden toegewezen aan actieve monitoring (545), radicale prostatectomie (553) of radicale radiotherapie (545). ). Het onderzoeksteam volgde de mannen gedurende gemiddeld 15 jaar om sterftecijfers, kankerprogressie en -verspreiding en de impact van behandelingen op de kwaliteit van leven te meten.
Ze ontdekten dat ongeveer 97% van de mannen met de diagnose prostaatkanker 15 jaar na de diagnose overleefde, ongeacht welke behandeling ze kregen. Ongeveer een kwart van de mannen onder actieve monitoring had na 15 jaar nog steeds geen invasieve behandeling voor hun kanker gehad.
Patiënten uit alle drie de groepen rapporteerden een vergelijkbare algehele kwaliteit van leven, in termen van hun algemene mentale en fysieke gezondheid. Maar de negatieve effecten van chirurgie of radiotherapie op urine-, darm- en seksuele functie bleken veel langer aan te houden dan eerder werd gedacht.
In eerdere bevindingen die in 2016 werden vrijgegeven, ontdekten de onderzoekers dat mannen van wie de kanker actief werd gevolgd na tien jaar follow-up twee keer zoveel kans hadden om het te zien vorderen of uitzaaien dan die in de andere groepen. De veronderstelling was dat dit zou kunnen leiden tot een lagere overlevingskans voor mannen die gedurende een langere periode actief worden gevolgd. De resultaten van de follow-up van 15 jaar laten echter zien dat dit niet het geval is en dat de overlevingspercentages in alle groepen even hoog blijven.
Professor Freddie Hamdy zei: “Dit is heel goed nieuws. De meeste mannen met gelokaliseerde prostaatkanker zullen waarschijnlijk lang leven, ongeacht of ze een invasieve behandeling krijgen of niet en of hun ziekte zich heeft verspreid, dus een snelle beslissing voor behandeling is niet nodig en kan schade aanrichten. »
“Het is nu ook duidelijk dat een kleine groep mannen met een agressieve ziekte niet kan profiteren van de huidige behandelingen, hoe vroeg deze ook worden gegeven. We moeten zowel ons vermogen om deze gevallen te identificeren als ons vermogen om ze te behandelen, verbeteren.”
Mede-onderzoeker, professor Jenny Donovan, van de Universiteit van Bristol, zei: « Patiënten en artsen hebben nu de nodige informatie over de langdurige bijwerkingen van behandelingen om de afwegingen tussen hun voordelen en nadelen beter te begrijpen. Overleving hoeft niet langer te worden overwogen bij het kiezen van een behandeling, want dat is hetzelfde voor alle drie de opties. Nu kunnen mannen met de diagnose gelokaliseerde prostaatkanker hun eigen waarden en prioriteiten gebruiken bij het nemen van de moeilijke beslissingen over de te kiezen behandeling. »
De proef heeft ook gebreken aan het licht gebracht in de huidige methoden om te voorspellen welke prostaatkankers waarschijnlijk snel zullen groeien en zich verspreiden. Aanvankelijk werd bij alle proefpersonen die voor het onderzoek waren aangeworven, de diagnose gelokaliseerde kanker gesteld en bij 77% van hen werd het risico laag geacht. Een herbeoordeling met behulp van modernere methoden toonde aan dat een veel groter aantal nu als middelmatig risico zou worden beschouwd – en bij ongeveer 30% van de mannen had de ziekte zich al buiten de prostaat verspreid. Dit betekent dat de deelnemers aan het onderzoek een hogere graad en een hoger ziektestadium hadden dan aanvankelijk werd gedacht. Ondanks deze bevinding was de mortaliteit nog steeds laag, zelfs wanneer mannen met een intermediaire ziekte de behandeling uitstelden of geen radicale behandeling kregen. Sommige van de mannen die later aan hun prostaatkanker stierven, werden bij de diagnose als laag risico beoordeeld, wat de onderzoekers benadrukken als een punt van zorg.
Professor Peter Albers, voorzitter van het Wetenschappelijk Congresbureau van de EAU en uroloog aan de Universiteit van Düsseldorf, zei: « Het feit dat de grotere progressie van de ziekte die wordt waargenomen bij actieve monitoring zich niet vertaalt in een hogere mortaliteit, zal zowel verrassend als bemoedigend zijn voor urologen en patiënten. . Actieve monitoring en biopsieprotocollen zijn tegenwoordig veel geavanceerder dan op het moment dat deze studie werd uitgevoerd, dus het is mogelijk dat we deze resultaten nog verder kunnen verbeteren. Het is een belangrijke boodschap voor patiënten dat het uitstellen van de behandeling veilig is, vooral omdat dat ook het uitstellen van bijwerkingen betekent.”
« Maar het is ook duidelijk dat we nog steeds niet genoeg weten over de biologie van deze ziekte om te bepalen welke kankers het meest agressief zullen zijn en er is dringend meer onderzoek naar nodig. »
Referentie: « Vijftien jaar resultaten na monitoring, chirurgie of radiotherapie voor prostaatkanker » door Freddie C. Hamdy, FRCS(Urol.), F.Med.Sci., Jenny L. Donovan, Ph.D., F.Med .Sci., J. Athene Lane, Ph.D., Chris Metcalfe, Ph.D., Michael Davis, M.Sc., Emma L. Turner, Ph.D., Richard M. Martin, BM, BS, Ph. .D., Grace J. Young, M.Sc., Eleanor I. Walsh, M.Sc., Richard J. Bryant, Ph.D., FRCS(Urol.), Prasad Bollina, MB, BS, FRCS(Urol .), Andrew Doble, FRCS(Urol.), Alan Doherty, FRCS(Urol.), David Gillatt, FRCS(Urol.), Vincent Gnanapragasam, Ph.D., FRCS(Urol.), Owen Hughes, FRCS(Urol .), DM, Roger Kockelbergh, DM, FRCS(Urol.), Howard Kynaston, MD, FRCS(Urol.), Alan Paul, MD, FRCS(Urol.), Edgar Paez, FRCS(Urol.), Philip Powell, MD, FRCS, Derek J. Rosario, MD, FRCS (Urol.), Edward Rowe, MD, FRCS (Urol.), Malcolm Mason, MD, FRCR, James WF Catto, Ph.D., FRCS (Urol.), Tim J. Peters, Ph.D., F.Med.Sci., Jon Oxley, MD, FRCPath., Naomi J. Williams, Ph.D., John Staffurth, FRCR, FRCP en David E. Neal, F.Med .Wetenschappelijk voor Studiegroep ProtecT, 11 maart 2023, New England Journal of Medicine.
DOI: 10.1056/NEJMoa2214122
Bijeenkomst: EAU23 European Association of Urology Annual Congress
Financiering: Nationaal Instituut voor Gezondheidsonderzoek
