Kyle Jaynes, promovendus aan de Michigan State University, belicht een herontdekking van een harlekijnkikker in Ecuador. Credits: Alex Achig-Vega
- Door middel van literatuuronderzoek en veldwerk hebben onderzoekers en partners van de Michigan State University in Ecuador ontdekt dat tot 32 harlekijnkikkersoorten waarvan werd gedacht dat ze mogelijk waren uitgestorven, nog steeds in het wild leven.
- Dit onderzoek, gefinancierd door de National Geographic Society, biedt een « sprankje hoop » tegen een achtergrond van sombere verhalen over biodiversiteit, met name voor amfibieën. De onderzoekers hopen echter dat de bevindingen aanzetten tot actie om deze herontdekte soorten beter te beschermen en te behouden.
- In de afgelopen twee decennia zijn harlekijnkikkers waarvan men dacht dat ze uitgestorven waren, weer opgedoken. Tot voor kort werden herontdekkingen echter geregistreerd als geïsoleerde gebeurtenissen. Deze nieuwe studie geeft een vollediger beeld van de status van de harlekijnkikker.
- Het team verzamelde ook nieuwe gegevens over herontdekte soorten, waaronder genetische gegevens, die zullen helpen bij het instandhoudingswerk. De onderzoekers werken ook samen met lokale Ecuadoriaanse gemeenschappen, waaronder inheemse groepen, die cruciaal zijn geweest bij het herontdekken en beschermen van deze kikkers.
Onderzoekers en medewerkers van de Michigan State University in Ecuador hebben aangetoond dat tot 32 soorten harlekijnkikkers waarvan ooit werd aangenomen dat ze mogelijk uitgestorven waren, nog steeds in het wild overleven. De felle kleuren en patronen die sommige harlekijnkikkers vertonen, hebben ertoe bijgedragen dat ze culturele iconen zijn geworden. Krediet: Kyle Jaynes
Als er tegenwoordig nieuws is over amfibieën, is dat waarschijnlijk niet goed. Al meer dan vier decennia heeft een pathogene schimmel populaties over de hele planeet gedecimeerd, waardoor talloze soorten met uitsterven zijn bedreigd. En als een soort eenmaal is uitgestorven, zal hij waarschijnlijk niet meer verschijnen.
Dat is de reden waarom wetenschappers zo verbaasd waren om één soort te observeren – Atelopus, ook wel bekend als harlekijnkikkers – die de verwachtingen tarten. Nu, nieuw onderzoek van ecologen op Michigan State universiteit en partners in Ecuador legt de basis voor een ongekend underdog-verhaal – of, zo u wilt, een underfrog-verhaal.
Onderzoek van de Michigan State University biedt een « sprankje hoop » tegen een achtergrond van grimmige verhalen over biodiversiteit, vooral voor amfibieën. Krediet: Jaime Culebras
Met een combinatie van literatuuronderzoek en veldwerk heeft het team aangetoond dat maar liefst 32 soorten harlekijnkikkers, waarvan ooit werd gedacht dat ze mogelijk uitgestorven waren, nog steeds in het wild overleven.
« Ik kan je niet vertellen hoe bijzonder het is om iets vast te houden waarvan we dachten dat we het nooit meer zouden zien », zegt Kyle Jaynes, de hoofdauteur van de nieuwe studie gepubliceerd in het tijdschrift Biologische instandhouding. Jaynes is een MSU-doctoraalstudent bij de afdeling Integrative Biology en het Ecology, Evolution and Behaviour Program of EEB.
Het werk van het team schetst een veel beter beeld voor de toekomst van deze kikkers en de biodiversiteit in het algemeen. Maar de onderzoekers hopen ook dat het een gevoel van urgentie creëert rond het behoud van de herontdekte soorten, die nog steeds ernstig worden bedreigd.
Onderzoek van de Michigan State University geeft een uitgebreider beeld van de status van harlekijnkikkers. Van veel soorten wordt nog steeds aangenomen dat ze uitgestorven zijn, maar andere zijn herontdekt in het wild, wat een casestudy biedt over persistentie die zou kunnen helpen bij het verbeteren van bescherming en instandhoudingsinspanningen. Krediet: Morley Read
« We willen dat mensen hiervan weglopen met een sprankje hoop dat we de problemen van de biodiversiteitscrisis nog steeds kunnen aanpakken », zegt Jaynes, die werkt in het laboratorium van Sarah Fitzpatrick, een assistent-professor aan het College of Natural Science die is gebaseerd op het WK Kellogg Biological Station.
« Maar herontdekking staat niet gelijk aan herstel, » zei Jaynes. “Dit verhaal is nog niet voorbij voor deze kikkers, en we zijn nog niet waar we willen zijn op het gebied van natuurbehoud en bescherming. We hebben nog veel te leren en veel te doen.”
« Deze studie roept veel andere vragen op », zegt Fitzpatrick, die ook een kernfaculteitslid is van EEB.
“Waarom houden deze kikkers bijvoorbeeld vol? Wat we hebben gevonden, wijst erop dat er waarschijnlijk geen enkele verklaring is’, zei Fitzpatrick. « En nu we deze kikkers hebben beschreven, hoe zorgen we ervoor dat ze herstellen? »
Onderzoekers van de Michigan State University poseren voor een foto met medewerkers uit Ecuador in de Amaru Zoo in Cuenca, Ecuador. De onderzoekers werken samen met lokale gemeenschappen in Ecuador, waaronder inheemse gemeenschappen, die onschatbare hulp hebben geboden bij zowel het herontdekken als beschermen van harlekijnkikkers. Fausto Siavichay. Credits: Ernesto Arbeláez
Het team omvatte ook Luis Coloma en Andrea Terán-Valdez van het Jambatu Center for the Research and Conservation of Amphibians; Monica Paez-Vacas en David Salazar-Valenzuela van de Indo-American Technological University; Juan Guayasamin van de Universiteit van Quito; en Fausto Siavichay van het Amaru Zoological Biopark.
Onschatbare bijdragen zijn ook afkomstig van buiten het domein van professioneel onderzoek en behoud. Het team werkt samen met lokale gemeenschappen in Ecuador – inclusief inheemse gemeenschappen – die de kikkers minstens zo koesteren als de onderzoekers.
“We willen echt dat mensen begrijpen hoe belangrijk onze partnerschappen zijn. We werden voor dit werk uitgenodigd door onze Ecuadoraanse collega’s’, zei Fitzpatrick. “Ze werken al tientallen jaren onvermoeibaar aan deze uitdagingen. Er zijn zoveel dingen die ze aan dit werk toevoegen die het mogelijk maken.”
Referentie: « Herontdekkingen van harlekijnkikkers geven inzicht in de persistentie van soorten in het licht van drastische achteruitgang van amfibieën » door Kyle E. Jaynes, Monica I. Paez-Vacas, David Salazar-Valenzuela, Juan M. Guayasamin, Andrea Terran-Valdez, Fausto R. Siavichay, Sarah W. Fitzpatrick en Louis A. Coloma, 8 november 2022, Biologische instandhouding.
DOI: 10.1016/j.biocon.2022.109784
