HRWF (10.07.2023) – Op 26 juni heeft het Federal Observatory on Cults (CIAOSN/IACSSO), officieel bekend als de “Centrum voor informatie en advies over schadelijke cultische organisaties‘ en gemaakt door de wet van 2 juni 1998 (gewijzigd door de wet van 12 april 2004), publiceerde een aantal “Aanbevelingen betreffende hulp voor slachtoffers van sekte-invloed“.
In dit document wijst het Observatorium erop dat het zijn doel is om “de illegale praktijken van sekten te bestrijden”.
Illegale praktijken van sekten
Ten eerste moet worden benadrukt dat het begrip « cultus » (sekte in het Frans) maakt geen deel uit van het internationale recht. Elke religieuze, spirituele, filosofische, theïstische of niet-theïstische groepering, of een van haar leden, kan een klacht indienen wegens vermeende schending van de vrijheid van godsdienst of levensovertuiging. Velen hebben dit met succes gedaan in Europese landen, ook bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens op basis van artikel 9 van het Europees Verdrag:
“Iedereen heeft recht op vrijheid van gedachte, geweten en godsdienst; dit recht omvat de vrijheid om zijn religie of overtuiging te veranderen en de vrijheid om, alleen of in gemeenschap met anderen en in het openbaar of privé, zijn religie of overtuiging te belijden, in aanbidding, in het onderwijzen en in acht nemen ervan.”
Ten tweede zijn sekten wettelijk onmogelijk te identificeren. De publicatie van een lijst van 189 mogelijk verdachte groeperingen verbonden aan de Belgisch parlementair verslag over sekten in 1998 werd destijds breed bekritiseerd vanwege de stigmatiserende instrumentalisering, vooral maar niet alleen door de media. Uiteindelijk werd erkend dat het geen juridische waarde had en niet als juridisch document in rechtbanken kon worden gebruikt.
Ten derde heeft het Europees Hof voor de Rechten van de Mens onlangs een arrest gewezen in de zaak van Tonchev en anderen v. Bulgarije van 13 december 2022 (Nr 56862/15), die evangelicalen tegen de Bulgaarse staat verzetten vanwege de verspreiding door een overheidsinstantie van een brochure die waarschuwde tegen gevaarlijke sektes, inclusief hun religie. Het Hof verklaarde met name:
53 (…) de rechtbank is van oordeel dat de termen die worden gebruikt in de circulaire en de informatienota van 9 april 2008 – waarin bepaalde religieuze stromingen, waaronder het evangelicalisme, waartoe de verzoekende verenigingen behoren, worden beschreven als “gevaarlijke religieuze sekten” die “in strijd zijn met de Bulgaarse wetgeving, burgerrechten en openbare orde” en waarvan de bijeenkomsten hun deelnemers blootstellen aan “psychische stoornissen” (paragraaf 5 hierboven) – kan inderdaad worden opgevat als pejoratief en vijandig. (…)
In deze omstandigheden, en zelfs als de maatregelen waarover geklaagd wordt het recht van de kandidaat-pastors of hun geloofsgenoten om hun godsdienst te belijden door middel van eredienst en beoefening niet rechtstreeks hebben beperkt, is het Hof van oordeel, in het licht van zijn bovengenoemde jurisprudentie (punt 52 hierboven), dat deze maatregelen mogelijk negatieve gevolgen hebben gehad voor de uitoefening door de leden van de betrokken kerken van hun godsdienstvrijheid.
Arrest van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in de zaak van Tonchev en anderen v. Bulgarije van 13 december 2022 (Nr 56862/15)
In paragraaf 52 van het arrest worden andere zaken opgesomd, zoals « Leela Förderkreis eV en anderen v. Duitsland » En « Centrum van verenigingen voor Krishna-bewustzijn in Rusland en Frolov v. Rusland“, waarin het gebruik van de denigrerende term “sekte” werd verworpen door het Europese Hof en nu als jurisprudentie dient. Zie ook een commentaar op het arrest van het Europese Hof van Massimo Introvigne in Bittere winter onder de titel « Europees Hof voor de Rechten van de Mens: Overheden mogen minderheidsreligies geen sektes noemen.”
De officiële opdracht van het Belgisch Observatorium voor de Cultus staat daarom intrinsiek en zeer duidelijk op gespannen voet met het Europese Hof in het stigmatiseren van zogenaamde ‘schadelijke cultische organisaties’, een duidelijk denigrerende formulering.
Het is bij wet verboden om denigrerende woorden te gebruiken die gericht zijn op homoseksuelen, Afrikanen of andere menselijke groepen. Het zou niet anders moeten zijn met religieuze of geloofsgroepen.
Last but not least: door wie, hoe en volgens welke criteria van « schadelijkheid » konden « schadelijke cultische organisaties » wettelijk worden geïdentificeerd?
Het mandaat van het Observatorium is ook intrinsiek tegenstrijdig.
Enerzijds is haar missie het bestrijden van zogenaamde “illegale praktijken” van culten, die daarom als zodanig moeten worden gekwalificeerd door een definitief oordeel en niet eerder.
Aan de andere kant bestaat haar missie er ook in om « schadelijke cultische organisaties te bestrijden », wat kan worden gedaan zonder enige rechterlijke beslissing over de groepen waarop het gericht moet zijn. De neutraliteit van de staat is hier duidelijk in het geding, vooral omdat veel « sekten » of hun leden in Straatsburg nogal wat rechtszaken tegen Europese staten hebben gewonnen op basis van artikel 9 van het Europees Verdrag ter bescherming van de vrijheid van religie of levensovertuiging.
De missie van het Belgian Cult Observatory kwetsbaar voor een klacht in Straatsburg
Deze aspecten van de missie van het Waarnemingscentrum kunnen een klacht bij het Europese Hof niet doorstaan.
We mogen inderdaad de verrassende neveneffecten niet vergeten van een recente « gewone » klacht over discriminerende belastingheffing die in Straatsburg werd ingediend door een plaatselijke gemeente van de beweging van Jehova’s Getuigen, die door het Belgische Waarnemingscentrum voor Cult en de Belgische overheid als een sekte werd behandeld. Het Europese Hof bekritiseerde vervolgens ronduit het totaal ontbreken van een wettelijke basis voor staatserkenning van religieuze en levensbeschouwelijke groeperingen, wat geen deel uitmaakte van de klacht, en riep België op om zich te houden aan het internationaal recht.
Op 5 april 2022 in de zaak Congregatie van Jehovah’s Getuigen van Anderlecht en anderen v. België (aanvraag nr. 20165/20) over een discriminerende belastingkwestie jegens Jehovah’s Getuigen, de Europees Hof voor de Rechten van de Mens geoordeeldunaniem, dat er was geweest:
“een schending van artikel 14 (discriminatieverbod) gelezen in samenhang met artikel 9 (vrijheid van gedachte, geweten en religie) van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens.”
Het oordeelde ook unaniem dat België de aanvragende vereniging 5.000 euro (EUR) moest betalen aan kosten en uitgaven.
Dat constateerde de Rekenkamer ook noch de erkenningscriteria, noch de procedure die leidt tot de erkenning van een geloof door de federale overheid werden vastgelegd in een instrument dat beantwoordde aan de eisen van toegankelijkheid en voorzienbaarheid die inherent waren aan het begrip regel
België heeft nu een werkgroep opgericht om a posteriori de erkenning door de staat van religieuze en filosofische organisaties te herzien. België zou beter moeten anticiperen op een andere kwestie rond zijn cultusbeleid en daarmee het voorbeeld van Zwitserland volgen Centrum voor informatie over overtuigingen (CIC).
Oorspronkelijk gepubliceerd in The European Times.
