Van weerwolven tot draken, mythische wezens wekken al sinds de oudheid de belangstelling van mensen. Verhalen over hen blijven tot op de dag van vandaag aan populariteit winnen in boeken en films – maar hier is er een waar je misschien nog nooit van hebt gehoord: de wolpertinger – een geliefd en iconisch personage in de Duitse folklore.
De Wolpertinger voldoet zeker aan de criteria voor een nachtmerrieachtig dier. Hoewel het vreemde wezen in veel verschillende gedaanten wordt beschreven, zegt de hoofdlegende dat het het resultaat was van een paring van een konijn en een hert. En meestal wordt gezegd dat het een klein zoogdier is met het lichaam van een konijn, de hoorns van een hert en de vleugels, poten of snavel van een vogel.
Maar als je denkt dat zijn uiterlijk grappig is, wacht dan tot je de verhalen over hem hoort.
Beieren
De herstellende oorsprong van deze mythische klootzak
Volgens de IamExpat-website kwam de Wolpertinger voor het eerst in de Duitse folklore dankzij een groep ondeugende brouwers in Beieren in het begin van de 19e eeuw. Ze verzamelen zich in het zuidoosten van Duitsland en besluiten om plezier te hebben met het samenbrengen van dieren uit verschillende regio’s. Een van hen is een wezen met het lichaam van een konijn en de hoorns van een hert.
Deze trainers beseften al snel dat ze hun creaties als echte dieren aan goedgelovige toeristen konden verkopen – en zo werd de legende van de Wolpertinger geboren.
In de loop van de tijd zijn de hybride creaties steeds complexer geworden, sommige bevatten vossen, eenden of zelfs distelvinken. Door de grote verscheidenheid aan « onderdelen » is geen Wolpertinger precies hetzelfde. De meest populaire combinaties zijn echter met delen van konijn, eekhoorn, hert en fazant.
Tegenwoordig hebben de meeste exposities een zoogdierlichaam met aangehechte vleugels, hoorns, staart en soms tanden. Er zijn veel Wolpertingers, ook in de vorm van opgezette dieren, die aan toeristen worden verkocht als souvenirs of symbolen van de Duitse cultuur.
Creatie van de legende zelf
Als het gaat om sprookjes en fabels, is verbeeldingskracht de sleutel. De griezelige maar leuke creaties van Duitse taxidermisten inspireren zowel de lokale bevolking als toeristen om hun fantasie de vrije loop te laten.
Volgens de legende werd het fictieve dier geboren uit een liefdesrelatie tussen een konijn en een hert, waaruit de eerste Wolpertinger werd geboren. Daarna werden andere Wolpertingers geboren, die al snel begonnen te paren, waaruit verschillende mutanten verschenen. En toekomstige generaties worden steeds extravaganter en vrolijker.
Veel verhalen gaan terug naar de vreemde alpenbossen van Zuid-Duitsland. Volgens de Encyclopedia Britannica is de regio Beieren zelfs de thuisbasis van diepe bossen die dienen als het perfecte huis voor de wezens. Volgens het verhaal van Wolpertinger moeten wandelaars en wandelaars die door dit bos trekken uitkijken naar het mysterieuze wezen dat op de loer ligt onder de bomen.
Eeuwenlang is dit verhaal gedeeld om goedgelovige bezoekers te laten geloven dat de Wolpertinger deel uitmaakt van de plaatselijke fauna. Hoewel er veel en gevarieerde variaties zijn, wordt toeristen ertoe gebracht te geloven dat het zeldzaam is om een Wolpertinger te zien. Dit komt omdat het mythische wezen, zie je, extreem verlegen is en daarom niet veel met mensen omgaat.
Het goede nieuws is dat er niets is om bang voor te zijn. Volgens de legende voedt het zich alleen met grassen, wortels en insecten in de bossen van Beieren. De legende waarschuwt echter voor de stinkdiergeur van het wezen, die 7 jaar lang blijft hangen bij iedereen die de pech heeft ermee te worden besproeid. Bovendien, als zijn speeksel de huid van een onoplettende passagier zou raken, is hij gedoemd daar dikke haarlokken te laten groeien.
Hoe de Wolpertinger in het wild te spotten
Iedereen die het wezen in zijn natuurlijke habitat wil zien, moet een mooie jonge vrouw zijn of door een worden vergezeld. Het is inderdaad bekend dat verlegen Wolpertingers een zwak hebben voor vrouwelijke schoonheid.
Volgens de mythe moet elke man die een Wolpertinger wil spotten tijdens volle maan met een mooie vrouw het bos in gaan en een rustige plek vinden waar het wezen zich vrij voelt om te pronken. Als het doel is om hem in de val te lokken, moeten jagers zout op zijn staart strooien. Als alternatief kunnen ze een kaars aansteken en daarmee het dier in de zak lokken.
Als je echter geen zin hebt in die onbetrouwbare avonturen, heb je nog steeds geluk. Volgens de Langoda-website kun je pluche replica’s van de legendarische Wolpertinger zien in hotels, restaurants en pubs met een traditioneel thema in heel Beieren. Decoratieve beelden en wandtapijten brengen dit maffe maar boeiende mythische wezen ook tot leven.
De Wolpertinger leeft zelfs voort in de tentoonstellingen van het Duitse jacht- en visserijmuseum. Het wordt sinds de 20e eeuw gepresenteerd als een symbool van de Duitse cultuur en traditie. Zelfs als je sceptisch bent over het bestaan ervan, valt niet te ontkennen dat het wezen een integraal onderdeel is van de Duitse folklore en bezoekers van Beieren blijft boeien.
Foto: Rainer Zenz, CC BY-SA 3.0, via Wikimedia Commons
