“Als deze trend wordt bevestigd, zal dit de grootste winst in meer dan 15 jaar zijn… Echter, dit De positieve trend is niet gelijkelijk verdeeld over de regio’s.”aldus ILO-directeur-generaal Gilbert Houngbo.
Tijdens zijn toespraak in Genève bij de lancering van het World Wage Report van de ILO merkte de heer Houngbo op dat de huidige mondiale loonstijgingen een opmerkelijk herstel weerspiegelen vergeleken met de daling van 0,9 procent in 2022, toen de hoge inflatie – en hogere prijzen – de loongroei overtroffen.
De trend naar hogere loonpakketten is echter minder uitgesproken in de sterk geïndustrialiseerde economieën, waar de lonen vorig jaar “bescheiden zijn gegroeid” met 0,9 procent, aldus het ILO-hoofd. Dit staat in contrast met een buitengewone loonstijging van bijna zes procent in de opkomende economieën in 2023, na een stijging van 1,8 procent in 2022, een positieve trend die zich in 2024 heeft voortgezet.
Ondanks deze positieve ontwikkeling blijven de prijzen te hoog voor huishoudens met een laag inkomen, die blijven worstelen met de stijgende kosten van levensonderhoud. “De inflatie – hoewel verminderd – blijft in veel opkomende en ontwikkelingslanden een harde realiteit‘, zei het hoofd van het arbeidsbureau van de VN.
Regionale trends
Vanuit regionaal perspectief zijn de gemiddelde lonen het snelst gestegen in Azië en de Stille Oceaan, Centraal- en West-Azië en Oost-Europa, vergeleken met de rest van de wereld.
In 2022 waren Afrika, Azië en de Stille Oceaan, en Centraal- en West-Azië de enige regio’s waar de gemiddelde lonen in 2022 toenamen, terwijl de gemiddelde reële lonen in alle andere regio’s daalden. De dalingen varieerden van min 0,8 procent in Oost-Europa tot min 3,7 procent in Noord-, Zuid- en West-Europa, aldus de ILO.
In 2023 was de loongroei in de meeste regio’s positief, behalve in Afrika, Noord-Amerika en Noord-, Zuid- en West-Europa.
In 2024 stegen de lonen in alle regio’s, behalve in de Afrikaanse en Arabische staten, waar de gemiddelde reële lonen stabiel bleven.van 17,9 procent in Centraal- en West-Azië tot 0,3 procent in Noord-Amerika.
Productiviteit krijgt een raadsel
Te midden van deze vooruitgang merkte de ILO op dat de productiviteit tussen 1999 en 2024 “sneller” steeg dan de lonen in de hoge-inkomenslanden (een productiestijging van 29 procent vergeleken met een verandering in het loonpakket van de 15 procent). Deze discrepantie ontstond voornamelijk tussen 1999 en 2006, vervolgens tijdens de financiële crisis van 2008 tot 2009, en later als gevolg van de COVID-19-crisis.
Volgens ILO-gegevens verzameld in ongeveer 150 landen, loonongelijkheid – het verschil tussen de laagstbetaalde en de bestbetaalde werknemers – heeft daalde in twee derde van de landen sinds het begin van de jaren 2000, met een gemiddeld jaarlijks percentage tussen 0,5 en 1,7 procent.
“De meest significante dalingen vonden plaats in de lage-inkomenslanden, waar de gemiddelde jaarlijkse daling de afgelopen twintig jaar tussen de 3,2 en 9,6 procent lag”, legt het VN-agentschap uit.
Daarentegen is de loonongelijkheid in de rijkste landen koppig hardnekkig gebleven, met een jaarlijkse daling van 0,3 tot 1,3 procent in de hogere middeninkomenslanden en met 0,3 tot 0,7 procent per jaar in de hoge-inkomenslanden. “De dalingen waren het grootst onder loontrekkenden aan de bovenkant van de loonschaal”, aldus de IAO.
