Met een dankmis in het heiligdom van de Maagd van Caacupé en San Blas de La Matanza brachten de prelaten hulde aan de koks van de gemeenschapskeukens die voedsel aanbieden aan kinderen, ouderen, werklozen en gezinnen in extreme armoede. Samen met voedselbanken, Hogares de Cristo, netwerken van scholen en ziekenhuizen, zijn gaarkeukens een van de vele projecten van de Kerk om mensen in nood te helpen.
Lorena Pacho Pedroche
Voor veel Argentijnen in kwetsbare situaties is de Kerk de garantie om geen honger te lijden, om elke dag te kunnen eten, om een gezin te stichten, om zorg te krijgen, om te luisteren, om training te krijgen, om terug te keren naar het leven of om direct ‘aan de dood te ontsnappen’. ‘zoals sommigen het definiëren.
De Kerk verricht, via talloze projecten en organisaties zoals Cáritas, gemeenschapskeukens, voedselbanken, Hogares de Cristo, het netwerk van scholen en ziekenhuizen, enorm veel werk met kwetsbare gemeenschappen en biedt onderdak en basishulp aan de meest behoeftigen. Achter elk initiatief schuilen verhalen van lijden, ontmoediging, verlatenheid, gebrek aan kansen, maar ook van hoop, verbetering, geloof, barmhartigheid en liefde voor de naaste.
Een van die projecten die de cultuur van samenkomst bevorderen zijn gemeenschapskeukens, die verspreid zijn over het hele land en voedsel aanbieden aan mensen in kwetsbare situaties om honger en ondervoeding te bestrijden. De vraag naar voedsel in deze centra, die doorgaans in de meest marginale buurten liggen, is als gevolg van de pandemie aanzienlijk toegenomen. Op 19 juni vierde de voorzitter van de Argentijnse Bisschoppenconferentie, Monseigneur Óscar Ojea, een Thanksgiving-mis in het Heiligdom van de Maagd van Caacupé en San Blas de La Matanza, in de provincie Buenos Aires, ter ere van het legioen vrouwen die koken in deze eetzalen, die hij “moeders van het land” noemde, als symbool van eenheid en broederschap, en hij bedankte hen voor hun toewijding en onvermoeibare werk. Monseigneur Ojea zegende de handen van de koks en benadrukte hun geest van gemeenschap en solidariteit.
‘Ik ben ook verantwoordelijk voor de behoeften van mijn broer. « Ik kan mijn handen niet wassen. »
De voorzitter van de Bisschoppenconferentie herinnerde aan het wonder van de vermenigvuldiging van de broden en vissen en aan de aanvankelijke onzorgvuldigheid van de apostelen, die het mededogen vergaten dat Jezus hen had geleerd en zich niets bekommerden om de menigte die honger had en niets te eten had. ‘Ik ben ook verantwoordelijk voor de behoeften van mijn broer. Ik kan mijn handen niet wassen. Wij zijn broers. Ik kan het niet negeren. “Iedereen weet welke mate van verantwoordelijkheid hij kan hebben tegenover zijn broeder”, zei de prelaat. En hij benadrukte de urgentie van het beëindigen van de mondialisering van de onverschilligheid: “Hoe deze cultuur ons heeft getroffen, deze mondialisering van de onverschilligheid, deze hardheid van hart. ‘Wat kan het mij schelen? Het is zijn probleem, laat hem het zo goed mogelijk oplossen.’ Dit zit zo diep in ons en het is zo in strijd met het Evangelie.”
In gesprek met L’Osservatore Romano en Vatican News herinnert Monseigneur Ojea aan de “diepe geest van religiositeit waarmee de ceremonie werd beleefd” en benadrukt hij het “immense werk van gebed, liefdadigheid en dienstbaarheid” van de kerkelijke gemeenschappen en “de taken van de menselijke gemeenschap”. promotie en evangelisatie” uitgevoerd door de Kerk in arme bevolkingsgroepen. Met een bijzondere toespeling op gemeenschappelijke keukens en voedselbanken: “Aan tafel zitten maakt ons gelijk omdat we allemaal erkennen dat we niet zelfvoorzienend zijn en dat we afhankelijk zijn van de natuur om te overleven, van degene die de eerste plaats inneemt tot de laatste. ”, reflecteert hij En hij voegt eraan toe: “In een tijd van sociaal-economische nood zoals die in Argentinië, zijn moeders die koken ambachtslieden van de vrede.”
Degenen die hulp krijgen, zijn meestal kinderen, ouderen, werklozen of gezinnen in extreme armoede. Ook jongens met verslavingen. Dit zijn uiterst complexe realiteiten die een alomvattende aanpak vereisen. De woordvoerder van de Argentijnse Bisschoppenconferentie, pater Máximo Jurcinovic, legt in gesprek met L’Osservatore Romano en Vatican News de drie “C’s” van de dood uit die in marginale buurten heersen: “Straat, gevangenis of begraafplaats. “Daar komen veel jonge mensen terecht.” En hij benadrukt hoe de Kerk ernaar streeft hen te richten op de andere drie ‘C’s’ van het leven: ‘Club, school en kapel.’ “Deze jongens worden van de dood gered en naar gemeenschappen gebracht waar ze verder kunnen gaan”, specificeert pater Jurcinovic. Jonge mensen kunnen zichzelf herontdekken en ook het leven herontdekken nadat ze in de hel zijn geweest, ze geven ons dat paasgetuigenis”, waardeert monseigneur Ojea.
Pater Jurcinovic herinnert zich dat hij vóór de huldemis voor de koks een jonge man van de Homes of Christ herkende die met grote passie hielp bij de voorbereiding van de tempel: “Hij zei tegen mij: ‘Dit is het minste dat ik kan doen voor pater Tano (zijn pastoor) en voor deze gemeenschap omdat het mijn leven heeft gered.’ Iemand die hulp heeft gekregen van gemeenschappen en parochies, stelt zichzelf later ten dienste van anderen. “Het heeft mij diep geraakt.” En hij benadrukt dat deze verhalen “het belang van dienstverlening aan de armen bevestigen en de noodzaak om, zoals de paus zegt, te ontsnappen aan de mondialisering van de onverschilligheid en over te gaan naar het vermogen om geraakt te worden door wat er met anderen gebeurt.”
De woordvoerder sluit af met een reflectie op de boodschap die de Kerk met deze projecten uitdraagt: “Niemand wordt alleen gered, we moeten ons verenigen en articuleren om degenen die dit het meest nodig hebben te begeleiden en te redden en dat de waarde van solidariteit niet verloren gaat.” .
