Francis moedigt ons aan om de speelse dimensie van het leven te herontdekken europahoy.news

Sebastian Samson Ferrari – Vaticaanstad

“Wat is je oudste herinnering?” was de vraag die de dialoog op gang bracht tussen de Heilige Vader en de deelnemers aan de eerste “Internationale bijeenkomst van betekenis”, gepromoveerd door Scholen ontmoeten van 21 tot 23 mei in het Vaticaan. Bij de afsluiting van dit evenement presenteerden de aanwezigen de resultaten van hun werk aan paus Franciscus in de nieuwe zaal van de synode. Drie dagen lang zochten rectoren van belangrijke universiteiten uit de hele wereld, persoonlijkheden uit de wereld van cultuur, politiek en technologie, invloedrijke jongeren in hun gemeenschap en kunstenaars naar concrete oplossingen voor de uitdagingen van de ‘Universiteit van Betekenis’, waarvan het management is door de paus aan Scholas toevertrouwd.

In antwoord op de eerste vraag herinnerde de bisschop van Rome zich in het Spaans, zoals hij bij andere gelegenheden tijdens zijn pontificaat heeft gedaan, wanneer zijn grootmoeder hem naar haar huis zou brengen en hij de dag bij hen zou doorbrengen tot aan de lunch. “Daar werd Piemontees gesproken. Mijn eerste taal was Piëmontees. Toen leerde ik Spaans”, zei hij.

Vervolgens, toen hij sprak over wat iemand die zoveel heeft geleden, zou moeten doen, nodigde de paus de mensen uit om altijd hun hart open te laten en waarschuwde hij: “Het ergste dat in het leven kan gebeuren, is dat pijn je afsluit, het is een beetje een gebaar van tanden, de pijn maakt je nors. In deze zin moedigde Francisco aan om ‘ruimte te laten voor liefkozingen, pijn vraagt ​​om gestreeld te worden. Pijn vraagt ​​daar om. Laat ruimte voor hoop.”

‘Als pijn zich opsluit, is ze altijd giftig. Als de pijn zich laat helpen, laat ze zich begeleiden, als de pijn zich openstelt voor de hulp van een ander, is ze vruchtbaar. Open, altijd open.”

Later, toen ze de rol van kunst bij de constructie van betekenis bespraken, benadrukte Bergoglio dat “kunst horizonten opent” en illustreerde hij de bijdrage van andere disciplines: “Wiskunde helpt je met stevige concepten, het helpt je vooruit, filosofie helpt je. verschillende denkvormen ontwikkelen.” ‘Kunst trekt je vooruit, bevrijdt je en verruimt je hart’, zei hij, en reciteerde vervolgens de eerste verzen van het gedicht. Altijdheid van Jorge Luis Borges. Hij zei onmiddellijk: ‘Dat duwde je, het duwde je vooruit, het opende dingen voor je,’ en hij zei dat de vader hen soms thuis voorlas. Hart, van Edmundo de Amicis. ‘Daardoor maakte ik kennis met de literatuur’, onthulde hij. Op dezelfde manier liet hun grootmoeder hen fragmenten herhalen van ‘The Bride and Groom’, die ze zich nog steeds herinnert. “Kunst opent je veel, maakt je begripvol en verlicht je hart”, voegde de paus eraan toe.

Na het beëindigen van dit antwoord, de Colombiaanse rapper geroosterd brood Hij deelde een van zijn creaties, wat applaus uitlokte van het aanwezige publiek, en de paus prees hem: “Je bent een goede rapper, je bent een goede rapper.”

Vervolgens hoorde de bisschop van Rome de getuigenis van Isidora Uribe Silva, een activiste voor inclusie, die op twaalfjarige leeftijd werd gepest en zes maanden buiten het systeem bleef totdat ze bij het Teresian Instituut aankwam en van school veranderde. Ze voelde zich hopeloos omdat niemand zich inzet voor inclusie en nu is ze aan de andere kant blij omdat, zoals ze zei, “jullie er allemaal op vertrouwen dat onderwijs een krachtig instrument is.” Francisco ontving een kopie van een beginselverklaring die deze vrouw had opgesteld samen met universiteitscollega’s die haar helpen in de stichting die zij heeft opgericht, genaamd ‘Find your place’.

In het laatste deel van de uitwisseling presenteerden ze aan de paus “de betekenis van Universiteit van Sense”. Franciscus definieerde deze vraag als ‘een tautologische vraag’ en waarschuwde voor het gevaar onderwijs met ‘instructie’ te verwarren. Hij voegde er ook aan toe dat de “University of Sense” leidt tot het werken met de drie talen: de handen, het hart en de geest.

“Als iemand in het onderwijs – ik zeg niet dat er sprake is van instructie – zich niet in deze drie talen beweegt, blijft hij halverwege, blijft hij achter zonder de totaliteit van een opleiding, wat bijvoorbeeld het drama is van het opvatten van onderwijs als pure instructie.”

Terwijl hij zijn reflectie voortzette, betuigde de Heilige Vader “het vermogen om te spelen” en merkte op dat “wanneer iemand het vermogen om te spelen verliest en te serieus wordt, men de zin van het leven verliest.” In deze zin vertelde hij dat hij als kind met een lappenbal speelde, aangezien leren ballen erg duur waren. “Later had iemand hem en bracht hem naar het pleintje waar we speelden”, vervolgde hij, en raadde de Argentijnse film aan Lappenbal, waarin je dieper kunt duiken in de mystiek die in een lappenbal schuilt.

“Als kinderen spelen, bedenken ze dingen. Twee of drie stukken hout zijn voldoende om een ​​spel te maken, omdat de echte speelse dimensie creatief is”, benadrukte hij, waarbij hij benadrukte dat dit element een symbool is van de creativiteit die door spel wordt verkregen. “Bedankt voor deze ontmoeting die mij zo gelukkig maakt”, besloot de paus, terwijl hij afscheid nam van de aanwezigen.