Hij en anderen spraken met Eline Joseph, die werkt voor de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) in Port-au-Prince met een team dat psychosociale ondersteuning biedt aan mensen die hun huis zijn ontvlucht vanwege geweld en onveiligheid.
ze sprak met VN-nieuws over zijn werkleven en het ondersteunen van zijn gezin.
“Ik moet zeggen dat het moeilijker is geworden om mijn werk te doen, omdat ik me niet vrij kan bewegen en zorg kan bieden aan ontheemden, vooral degenen in de rode zones, die te gevaarlijk zijn om te bezoeken.
Het dagelijkse leven in de straten van Port-au-Prince gaat ondanks de onveiligheid door.
De onveiligheid in Haïti is ongekend: extreem geweld, aanvallen door gewapende bendes, ontvoeringen. Niemand is veilig. Iedereen loopt het risico slachtoffer te worden. De situatie kan van minuut tot minuut veranderen, dus we moeten te allen tijde waakzaam blijven.
Verlies van identiteit
Onlangs ontmoette ik een gemeenschap van boeren die vanwege bendeactiviteit gedwongen waren hun zeer vruchtbare gronden in de heuvels buiten Petionville op te geven. [a neighbourhood in the southeast of Port-au-Prince] waar ze groenten verbouwden.
Een van de leiders vertelde me hoe ze hun manier van leven waren kwijtgeraakt, hoe ze niet langer de frisse berglucht konden inademen en konden leven van de vruchten van hun arbeid. Ze wonen nu op een ontheemdenlocatie met mensen die ze niet kennen, met weinig toegang tot water en goede sanitaire voorzieningen, en met elke dag hetzelfde voedsel.
Hij vertelde me dat hij niet langer de persoon is die hij was, dat hij zijn identiteit heeft verloren, wat volgens hem het enige ter wereld was dat hij bezat. Hij zei dat hij niets meer vertegenwoordigt.
Ik heb enkele wanhopige verhalen gehoord van mannen die gedwongen waren getuige te zijn van de verkrachting van hun vrouwen en dochters, van wie sommigen besmet waren met HIV. Deze mannen konden niets doen om hun families te beschermen en velen voelen zich verantwoordelijk voor wat er is gebeurd. Eén man zei dat hij zich waardeloos voelde en zelfmoordgedachten had.
Werknemers van een lokale NGO verbonden aan de VN, UCCEDH, beoordelen de behoeften van ontheemden in het centrum van Port-au-Prince.
Ik heb gehoord van kinderen die wachten tot hun ouders thuiskomen, uit angst dat ze zijn doodgeschoten.
Psychologische ondersteuning
Werken in de IOM team bieden wij psychologische eerste hulp aan mensen in nood, inclusief individuele en groepssessies. Ook zorgen wij ervoor dat ze op een veilige plek staan.
Wij bieden ontspanningssessies en recreatieve activiteiten aan om mensen te helpen ontspannen. Onze aanpak is mensgericht. We houden rekening met hun ervaringen en introduceren elementen van de Haïtiaanse cultuur, waaronder spreuken en dansen.
Ook heb ik begeleiding voor senioren georganiseerd. Een vrouw benaderde mij na een sessie om mij te bedanken en zei dat dit de eerste keer was dat zij de kans kreeg om de pijn en het lijden dat zij ervoer onder woorden te brengen.
Gezinsleven
Ik moet ook aan mijn eigen gezin denken. Ik ben gedwongen mijn kinderen binnen de vier muren van mijn huis op te voeden. Ik kan ze niet eens meenemen voor een wandeling, alleen maar om ze frisse lucht te laten inademen.
Als ik het huis moet verlaten om boodschappen te doen of te werken, kijkt mijn vijfjarige dochter me in de ogen en laat me beloven veilig thuis te komen. Dit geeft mij een heel verdrietig gevoel.
Mijn tienjarige zoon vertelde me op een dag dat als de president, die in zijn huis werd vermoord, niet veilig is, niemand dat meer zal zijn. En als hij dat zegt en mij vertelt dat hij heeft gehoord dat de lichamen van vermoorde mensen op straat worden achtergelaten, heb ik niet echt een antwoord voor hem.
Thuis proberen we een normaal leven te leiden. Mijn kinderen oefenen hun muziekinstrumenten. Soms picknicken we op het terras, kijken we een film of houden we een karaoke-avond.
Ik droom met heel mijn hart dat Haïti opnieuw een veilig en stabiel land zal zijn. Ik droom dat de ontheemden naar hun huizen kunnen terugkeren. Ik droom ervan dat boeren terug kunnen keren naar hun akkers.”
