75 jaar lang heeft Israël geprobeerd zijn beleid te verzoenen met dat van zijn regionale omgeving. De afgelopen weken lijkt deze verre van gemakkelijke taak een vrijwel onmogelijke missie te zijn geworden. Omdat Israël alle resoluties van de Verenigde Naties verwerpt, die niet alleen de terugtrekking uit de sinds 1948 bezette gebieden opleggen, is de Palestijnse kwestie jaar na jaar geradicaliseerd, totdat het vandaag de dag deze polarisatie bereikt die meer dan ooit twee samenlevingen die een einde willen maken aan de andere, verdeelt met de andere. een.
Het zionisme, dat zijn oorsprong vond in de oprichting van een staat Israël in Palestina, heeft niets meer te maken met het project dat Theodor Herzl voorstelde. Van socialistisch, collectivistisch, humanistisch en seculier is het vandaag de dag onder leiding van de onberispelijke premier Benjamin Netanyahu zelfs nog meer uitgegroeid tot een nationalistisch, religieus, kolonialistisch, ultraliberaal en reactionair zionisme in de hele regio. Tegenwoordig gaat het niet langer om het zoeken naar de oorzaken en de verantwoordelijken, het is een eindeloos proces. Om ons op een dag voor te bereiden op een hypothetische vrede moeten we bevestigen dat de Israëlische regering en Hamas eerst verantwoording zullen moeten afleggen voor hun daden, die duidelijk oorlogsmisdaden zijn, en vervolgens alle componenten van het Israëlische en Palestijnse politieke landschap zullen moeten integreren om een oplossing te vinden. naar de onmogelijke situatie: en deze enige oplossing is de oprichting van een Palestijnse staat in de wereld grenzen van de Groene Lijn van 5 juni 1967, en de twee staten in staat stellen in vreedzaam naast elkaar te leven, binnen het raamwerk van een rechtvaardige en duurzame politieke oplossing. Er bestaat geen militaire oplossing voor de Israëlisch-Palestijnse kwestie.
Netanyahu’s verantwoordelijkheid
De Hamas-aanval van 7 oktober laat zien hoezeer het Palestijnse platteland wordt gedomineerd door islamisten en dat de Palestijnse Autoriteit in Ramallah tot onmacht is gereduceerd. Maar ze vechten voor dezelfde zaak. Het nog steeds ontstaan van de Palestijnse Staat heeft slechts een opeenvolging van tragedies uitgelokt die de Palestijnen sinds 1948 van oorlog tot oorlog hebben meegemaakt. Israël heeft al het mogelijke gedaan om deze staat te veroordelen, al het mogelijke om de Palestijnse Autoriteit te verzwakken en de voorkeur te geven aan extremen om verdeeldheid te zaaien. Netanyahu zelf erkende in 2019 dat het nodig was om Hamas, verantwoordelijk voor veel van het huidige kwaad, te versterken, om Mahmoud Abbas, president van de Autoriteit, te verzwakken en de oprichting van een Palestijnse staat te voorkomen. Om de partijen tevreden te stellen die hem terugbrachten naar de positie van premier, is Netanyahu doorgegaan met het koloniseren van de Westelijke Jordaanoever, waardoor de veiligheid van de kolonisten in het gebied is versterkt, de veiligheid van Zuid-Israël is ondermijnd en het zionisme is veranderd in een project dat erop gericht is elke hoop te vernietigen. om in de nabije toekomst de geboorte van een Palestijnse staat te zien. Erger nog, Benjamin Netanyahu werd volgens zijn voorganger Yair Lapid door de Israëlische inlichtingendienst op de hoogte gebracht van de Hamas-aanval. De voormalige Israëlische premier beweerde zelfs vóór de Hamas-aanval informatie te hebben ontvangen van de inlichtingendiensten. Volgens hem heeft zijn opvolger Benjamin Netanyahu het ook ontvangen. Het viel ook onder het mandaat van “Bibi” toen het afluisteren van de inlichtingendiensten in Gaza meer dan een jaar geleden werd onderbroken vanwege gebrek aan interesse en bruikbaarheid, aldus dezelfde diensten.
Washingtons blinde steun voor Tel Aviv
We moeten nu nadenken over de naoorlogse periode en onze toevlucht nemen tot traditionele bemiddelaars tussen de twee partijen: voornamelijk Egypte en Qatar. De Amerikaanse terugtrekking heeft de algehele situatie in de regio verzwakt en plaats gemaakt voor talrijke terroristische groeperingen. De Israëlische publieke opinie keert zich steeds meer tegen Netanyahu, die ervan wordt beschuldigd de Palestijnen in de kaart te spelen met zijn machtswellust, als reactie op voortdurende provocaties van nationalistische en religieus-extremistische leden van zijn meerderheid. De premier heeft het land, dat de blinde steun van Washington heeft, in gevaar gebracht: velen denken al aan het post-Netanyahu-tijdperk, omdat de Joodse Staat niet verder kan met iemand die de geschiedenis in zal gaan als de leider onder wiens mandaat zij waren. Israëlische burgers vermoord op Israëlisch grondgebied. De Verenigde Staten hebben een dubbele verantwoordelijkheid: Israël eindeloos financieren en het voor zichzelf laten zorgen door zich terug te trekken. Zullen ze dat doen nu Washington zich zo bewust is van het gebrek aan samenhang en strategie in het huidige beleid van Israël?
Wat voor soort gerechtigheid om oorlogsmisdaden te bestraffen?
De vergeldingscampagne van Tel Aviv in Gaza heeft al meer dan 7.000 levens geëist, waaronder 3.500 kinderen. Wie kan dit goedkeuren? De Arabische landen? Westen? VERENIGDE STATEN VAN AMERIKA? Zelfs Joe Biden heeft de buitensporigheid van de Israëlische represailles tegen de burgerbevolking van Gaza veroordeeld. Deze ‘Operatie Hannibal’ is een strijd tot het einde om het kwaad uit te roeien: Israël zal niet stoppen voordat het Hamas heeft verslagen. En de burgergijzelaars? Dit heeft een achterstand ingenomen, wat de families van de gevangenen steeds meer zorgen baart, die protesteren door te demonstreren en zich breed uit te drukken in de Israëlische en internationale media. Dit is waar de oprichting van een onderzoekscommissie in Israël in de toekomst een sleutelrol zal spelen. Netanyahu heeft hier al mee ingestemd. Maar meer nog, wie zal op internationaal niveau Hamas enerzijds en Israël anderzijds straffen voor de misdaden die deze maand zijn begaan? Er wordt gesproken over oorlogsmisdaden, maar sommigen spreken al over genocide in Gaza. Vooral omdat de Hebreeuwse staat het Internationaal Strafhof niet erkent en daarom niet verplicht is zich aan zijn beslissingen of vonnissen te houden. Net als zijn Amerikaanse oudere broer natuurlijk!
