wat de Verenigde Naties zeggen over Electroshock

“absoluut verbod op gedwongen en niet-consensuele medische interventies tegen personen met een handicap, met inbegrip van de niet-consensuele toediening van psychochirurgie, elektroshock en geestverruimende medicijnen zoals neuroleptica, [and] het gebruik van terughoudendheid en eenzame opsluiting, voor zowel lange als korte termijn toepassing.” [i]

39. …Medische zorg die zonder gerechtvaardigde reden ernstig lijden veroorzaakt, kan worden beschouwd als wrede, onmenselijke of vernederende behandeling of bestraffing, en als er sprake is van betrokkenheid van de staat en specifieke bedoelingen, is het marteling.

63. … Het is essentieel dat een absoluut verbod op alle dwangmaatregelen en niet-consensuele maatregelen, met inbegrip van dwangmaatregelen en eenzame opsluiting van mensen met psychische of verstandelijke beperkingen, van toepassing is op alle plaatsen waar vrijheidsbeneming plaatsvindt, ook in psychiatrische en sociale zorginstellingen… .

82. Het verbod op foltering is een van de weinige absolute en niet-afwijkbare mensenrechteneen zaak van juscogens, een dwingende norm van internationaal gewoonterecht. Het onderzoeken van misstanden in de gezondheidszorg vanuit een kader voor bescherming tegen foltering biedt de mogelijkheid om een ​​beter begrip van deze schendingen te verstevigen en om de positieve verplichtingen te benadrukken die staten hebben om dergelijke schendingen te voorkomen, te vervolgen en te herstellen.

Handhaving van het verbod op foltering in alle zorginstellingen, zowel publieke als private, door onder meer te verklaren dat misstanden gepleegd in het kader van de gezondheidszorg kunnen neerkomen op foltering of wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing; het reguleren van praktijken in de gezondheidszorg om mishandeling onder welk voorwendsel dan ook te voorkomen; en integratie van de bepalingen ter voorkoming van foltering en mishandeling in het gezondheidszorgbeleid;

Een absoluut verbod opleggen aan alle gedwongen en niet-consensuele medische interventies tegen personen met een handicap, met inbegrip van de niet-consensuele toediening van psychochirurgie, elektroshock en geestverruimende medicijnen zoals neuroleptica, het gebruik van dwangmiddelen en eenzame opsluiting, voor zowel lange als korte termijn toepassing. De verplichting om gedwongen psychiatrische interventies uitsluitend op grond van een handicap stop te zetten, is onmiddellijk van toepassing en schaarse financiële middelen kunnen uitstel van de uitvoering ervan niet rechtvaardigen

“(d) Herzien van de wettelijke bepalingen die detentie om redenen van geestelijke gezondheid of in instellingen voor geestelijke gezondheidszorg, en dwanginterventies of behandelingen in de instelling voor geestelijke gezondheidszorg mogelijk maken zonder de vrije en geïnformeerde toestemming van de betrokkene. De wetgeving die de opname van personen met een handicap op grond van hun handicap toestaat zonder hun vrije en geïnformeerde toestemming, moet worden afgeschaft.

“Psychiatrische instellingen zorgen, net als alle gesloten instellingen, voor uitsluiting en segregatie, en gedwongen worden tot een instelling komt neer op willekeurige vrijheidsberoving. Ze zijn ook vaak het toneel van beledigende en dwingende praktijken, evenals geweld dat kan neerkomen op marteling.”

“Gedwongen behandeling – inclusief gedwongen medicatie en gedwongen elektroconvulsiebehandeling, evenals gedwongen institutionalisering en segregatie – mag niet meer worden beoefend.”

46. Staten dienen ervoor te zorgen dat alle gezondheidszorg en diensten, met inbegrip van alle geestelijke gezondheidszorg en diensten, gebaseerd zijn op de vrijwillige en geïnformeerde toestemming van de betrokken persoon, en dat wettelijke bepalingen en beleidsmaatregelen het gebruik van dwang en gedwongen interventies, met inbegrip van onvrijwillige ziekenhuisopname en opname in een instelling, het gebruik van dwangmiddelen, psychochirurgie, gedwongen medicatie en andere gedwongen maatregelen gericht op het corrigeren of herstellen van een feitelijke of vermeende stoornisinclusief die welke toestemming of autorisatie door een derde partij toestaan, worden ingetrokken. Staten moeten deze praktijken herformuleren en erkennen als foltering of andere wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing en als neerkomend op discriminatie van gebruikers van geestelijke gezondheidszorg, personen met psychische aandoeningen en personen met psychosociale handicaps. Staten moeten ervoor zorgen dat zij op voet van gelijkheid met anderen hun rechtsbevoegdheid genieten en uitoefenen door wetten in te trekken die voorzagen in vervangende besluitvorming, en zouden moeten voorzien in: een reeks vrijwillig ondersteunde besluitvormingsmechanismen, met inbegrip van collegiale ondersteuning, met respect voor hun individuele autonomie , wil en voorkeuren; waarborgen tegen misbruik en ongepaste beïnvloeding binnen steunregelingen; en de toewijzing van middelen om de beschikbaarheid van ondersteuning mogelijk te maken en te waarborgen.

« zijn alomtegenwoordig en worden in toenemende mate gebruikt in diensten in landen over de hele wereld, ondanks het gebrek aan bewijs dat ze enige voordelen bieden, en het significante bewijs dat ze leiden tot fysieke en psychologische schade en zelfs tot de dood. »[ii]

“Verschillende andere rechten van het CRPDinclusief vrijwaring van foltering of wrede, onmenselijke of vernederende behandeling of bestraffing en vrijwaring van uitbuiting, geweld en misbruik, ook verbieden dwangpraktijken zoals gedwongen opname en behandeling, afzondering en fixatie, evenals het toedienen van antipsychotica, elektroconvulsietherapie (ECT) en psychochirurgie zonder geïnformeerde toestemming.”[iii]

“40. In het licht van de besprekingen doet de Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor de mensenrechten de volgende opmerkingen en aanbevelingen voor staten en alle andere relevante belanghebbenden, waaronder gezondheidswerkers, over manieren om, waar nodig, wetten, beleid en praktijken met betrekking tot geestelijke gezondheid te harmoniseren met de bepalingen van het Verdrag inzake de rechten van personen met een handicap en hoe deze te implementeren:

« (C) Op grond van hun verplichtingen uit hoofde van het verdrag dienen staten bepalingen inzake gedwongen institutionalisering en vervangende besluitvorming in de wet en in de praktijk in te trekken. De inzet van staten voor deïnstitutionalisering zou ook het beëindigen van onvrijwillige behandelingspraktijken moeten omvatten,”

“Aanzienlijke controverse rond het gebruik van elektroconvulsietherapie (ECT) en de bijbehorende risico’s (171). In Slovenië en Luxemburg is ECT niet beschikbaar (172); en in veel landen is het gebruik ervan dramatisch afgenomen (173). Bovendien gaan er stemmen op om ECT helemaal te verbieden (174, 175). Indien toegestaan, mag ECT alleen worden toegediend met de geïnformeerde toestemming van de betrokkene. Internationale mensenrechtennormen zijn heel duidelijk dat ECT zonder toestemming het recht op fysieke en mentale integriteit schendt en kan leiden tot marteling en mishandeling (77). Mensen die ECT krijgen aangeboden, moeten ook bewust worden gemaakt van alle risico’s en mogelijke schadelijke effecten op korte en lange termijn, zoals geheugenverlies en hersenbeschadiging (176, 177).”