Deze inbegrepen aanvallen met explosieve wapens in bevolkte gebieden, opzettelijke moord op burgers, onwettige opsluiting, marteling, verkrachting en ander seksueel geweldevenals onwettige overbrengingen en deportaties van kinderen.
Bovendien vallen Russische aanvallen op het energienet van Oekraïne lieten miljoenen zonder stroom bij vriestemperaturen.
Voorzitter Erik Møse zei in Genève dat de Commissie tot de bevinding is gekomen dat « de golven van aanvallen vanaf 10 oktober 2022 op de energiegerelateerde infrastructuur van Oekraïne door de Russische strijdkrachten en het gebruik van marteling door de Russische autoriteiten kunnen neerkomen op misdaden tegen de menselijkheid ». , beveelt verder onderzoek aan.
Patroon van oorlogsmisdaden
Voor het rapport, dat negen Oekraïense regio’s beslaat, hebben onderzoekers 56 steden bezocht en geïnterviewd bijna 600 getuigen.
De bevindingen bouwen voort op die van de Commissie eerste verslag uitgebracht in oktober vorig jaar, welke ontdekte dat er oorlogsmisdaden waren gepleegd door Rusland in de regio’s Kiev, Tsjernihiv, Kharkiv en Sumy, vroeg in het conflict.
Aanvallen op civiele infrastructuur
Volgens de commissarissen pleegden Russische strijdkrachten « willekeurige en onevenredige » aanvallen in gebieden met een hoge concentratie burgers, wat een schending is van het internationaal humanitair recht.
Deze aanvallen troffen woongebouwen, ziekenhuizen en winkels, veroorzaakten burgerslachtoffers en duidden op een “patroon van minachting van de kant van de Russische strijdkrachten voor de eis om burgerschade te minimaliseren”.
UNOCHA/Serhii Korovayny
De vernietiging van gebouwen en infrastructuur in Oekraïne heeft wijdverbreide milieuschade veroorzaakt.
Noodzaak van verder onderzoek naar systematische marteling
Een belangrijke bevinding van het rapport heeft betrekking op « wijdverbreide » onwettige opsluiting in gebieden gecontroleerd door Russische strijdkrachten, die hand in hand gaan met « consistente » martelmethoden door Russische autoriteiten.
Commissaris Pablo de Greiff zei dat de Russische autoriteiten op een « systematische » manier foltering gebruikten in de door de Commissie onderzochte gebieden, en dat er « elementen van plannen en beschikbaarheid van middelen”, wat aangeeft dat de Russische autoriteiten mogelijk misdaden tegen de menselijkheid hebben begaan.
Hij voegde eraan toe dat de Commissie verder onderzoek aanbeveelt « om na te gaan of die schendingen zijn begaan ter bevordering van een specifiek beleid. »
Seksueel geweld en deportatie van kinderen
Het rapport belicht « talrijke » gevallen van verkrachting en seksueel geweld gepleegd door Russisch militair personeel, met name tijdens huiszoekingen in steden die onder hun controle kwamen, en in detentie. Commissaris Jasminka Džumhur zei dat de slachtoffers waren mannen, vrouwen en kinderen van vier tot 82 jaar oud.
Een andere oorlogsmisdaad die door de Russische autoriteiten is begaan, is de overbrenging en deportatie van kinderen die hun ouders hebben verloren of werden van hen gescheiden, van Oekraïne tot Rusland. Het rapport stelt dat deze overdrachten “niet gerechtvaardigd waren door veiligheids- of medische redenen”, en dus in strijd zijn met het internationaal humanitair recht.
Volgens getuigen die door de Commissie zijn geïnterviewd, “waren veel van de overgedragen jongere kinderen niet in staat contact te leggen met hun familie en voor onbepaalde tijd het contact met hen verliezen”.
De Commissie documenteerde ook a « beperkt aantal » schendingen begaan door Oekraïense strijdkrachtenwaaronder twee incidenten die kwalificeren als oorlogsmisdaden, waarbij Russische krijgsgevangenen werden neergeschoten, gewond en gemarteld.
Behoefte aan verantwoording
Het rapport benadrukt het « diepe verlies en trauma » van overlevenden en beveelt aan dat alle daders van schendingen en misdaden ter verantwoording worden geroepen door gerechtelijke procedures in overeenstemming met internationaal mensenrechten normen« hetzij op nationaal, hetzij op internationaal niveau ».
De Commissie pleitte ook voor een « alomvattende » benadering van aansprakelijkheid die zowel strafrechtelijke verantwoordelijkheid als het recht van de slachtoffers op waarheid, herstel en niet-herhaling omvat.
