<
div>
Pandemieën zijn wereldwijde uitbraken van infectieziekten die zich snel verspreiden en een groot aantal mensen treffen. Ze kunnen worden veroorzaakt door verschillende ziekteverwekkers, zoals virussen, bacteriën en parasieten, en kunnen ernstige gevolgen hebben voor de volksgezondheid en de economie. De afgelopen jaren heeft de wereld te maken gehad met verschillende pandemieën, waaronder de hiv/aids-pandemie en de COVID-19-pandemie, die een aanzienlijke impact hebben gehad op de wereldwijde gezondheid en de samenleving.
Nieuw onderzoek onthult de mechanismen achter de overloop van ziekteverwekkers en een manier om deze te voorspellen en te voorkomen.
Volgens nieuw onderzoek in Australië kan het behoud en herstel van natuurlijke habitats de verspreiding van ziekteverwekkers van dieren in het wild naar gedomesticeerde dieren en mensen helpen voorkomen. Een studie, gepubliceerd in het tijdschrift Natuurontdekte dat wanneer vleermuizen leefgebiedverlies en voedseltekorten ervaren, hun populaties kunnen versplinteren en ze meer virussen kunnen uitscheiden.
Als gevolg hiervan kunnen ze dichter bij mensen komen in stedelijke en agrarische gebieden. Door gegevens over het gedrag, de verspreiding, de voortplanting en de voedselbeschikbaarheid van vleermuizen te analyseren, evenals gegevens over het klimaat, het verlies van leefgebied en andere omgevingsomstandigheden, kon de studie voorspellen wanneer het Hendra-virus, een potentieel dodelijke ziekte voor mensen, zou overstromen. over van fruitvleermuizen naar paarden en vervolgens naar mensen.
De onderzoekers ontdekten dat in jaren waarin er tijdens de wintermaanden in hun natuurlijke habitat overvloedig voedsel was, vleermuizen uit landbouwgebieden leegliepen om zich te voeden in inheemse bossen en weg van menselijke gemeenschappen.
Een tweede paper werd gepubliceerd in Ecologie Brieven en gebruikte gegevens van de Natuur studie om ecologische omstandigheden te onthullen wanneer vleermuizen meer of minder virus uitscheiden.
Hoewel eerder onderzoek correlaties heeft aangetoond tussen habitatverlies en het optreden van ziekteverwekkers, onthullen deze onderzoeken samen voor het eerst een mechanisme voor dergelijke gebeurtenissen en bieden ze een methode om ze te voorspellen en te voorkomen.
<span class= »glossaryLink » aria-describedby= »tt » data-cmtooltip= »
SARS-CoV-2
Severe acute respiratory syndrome coronavirus 2 (SARS-CoV-2) is de officiële naam van de virusstam die de coronavirusziekte (COVID-19) veroorzaakt. Voordat deze naam werd aangenomen, werd het gewoonlijk het nieuwe coronavirus 2019 (2019-nCoV), het Wuhan-coronavirus of het Wuhan-virus genoemd.
” data-gt-translate-attributen=”[{“attribute”:”data-cmtooltip”, “format”:”html”}]”>SARS-CoV-2, SARS-CoV-1, Nipah, Hendra en mogelijk Ebola zijn allemaal voorbeelden van virussen die dodelijk overgaan van vleermuizen op mensen, soms na overdracht via een tussenliggende gastheer. Bij mensen heeft het Hendra-virus een sterftecijfer van 57% en het Nipah-virus kan tot 100% dodelijk zijn – hoewel overdracht bij mensen inefficiënt is.
« Op dit moment is de wereld gefocust op hoe we de volgende pandemie kunnen stoppen », zegt Raina Plowright, professor bij de afdeling Public and Ecosystem Health van Cornell universiteit, en senior auteur van beide studies. “Helaas is behoud of herstel van de natuur zelden een onderdeel van de discussie. We hopen dat dit document preventie en op de natuur gebaseerde oplossingen op de voorgrond van het gesprek zal brengen.
Plowright en collega’s onderzoeken of de basismechanismen die in deze studie zijn gevonden van toepassing zijn op andere voorbeelden van overloop van ziekteverwekkers van dieren in het wild op mensen.
Voor de studies ontwikkelden de onderzoekers datasets van 1996 tot 2020 in subtropisch Australië die de locaties en afmetingen van vleermuispopulaties beschreven, de landschappen waarin ze foerageerden, klimaat- en El Niño-gebeurtenissen, jaren waarin er voedseltekorten waren, reproductiesnelheden van vleermuizen, records van vleermuisopnames in rehabilitatiefaciliteiten, verlies van leefgebied in bossen die in de winter nectar leveren, en jaren waarin bloei in bestaande winterbossen plaatsvond.
De wetenschappers creëerden vervolgens computermodellen (Bayesiaanse netwerkmodellen genoemd) om de gegevens te analyseren, en ze ontdekten twee factoren die overloop veroorzaken: verlies van leefgebied waardoor dieren naar landbouwgebieden worden geduwd en door het klimaat veroorzaakte voedseltekorten. In de jaren na een El Niño-gebeurtenis (hoge temperaturen in de Stille Oceaan) konden de knoppen van bomen waarvan vleermuizen afhankelijk zijn voor nectar in de daaropvolgende winter geen bloemen produceren, wat leidde tot een voedseltekort. Door menselijke vernietiging van boshabitat voor landbouwgrond en stedelijke ontwikkeling zijn er weinig bossen overgebleven die in de winter nectar produceren voor vleermuizen.
Vanwege voedselschaarste splitsten grote populaties vleermuizen zich op in kleinere groepen en trokken naar landbouw- en stedelijke gebieden, waar onkruidsoorten en vijgen-, mango- en schaduwbomen beschutting boden en betrouwbare maar minder voedzame voedselbronnen dan nectar.
Als ze gestrest waren door gebrek aan voedsel, brachten maar weinig vleermuizen hun jongen met succes groot. Volgens de Ecologie Brieven papier, verspreidden ze ook virussen, mogelijk omdat ze energie moesten besparen door het weg te leiden van hun immuunsysteem. Ook verspreidden de vleermuizen die waren verhuisd naar nieuwe winterhabitats, zoals landbouwgebieden, meer virussen dan vleermuizen in traditionele winterhabitats.
In landbouwgebieden kunnen ziekteverwekkers zich verspreiden wanneer urine en uitwerpselen op de grond vallen waar paarden grazen, wat leidt tot Hendra-virusinfecties. Paarden fungeren als intermediair en verspreiden zo nu en dan het virus naar mensen.
Tot hun verbazing ontdekten Plowright en collega’s dat wanneer de resterende eucalyptusbomen in de winter bloeiden, grote aantallen vleermuizen naar deze gebieden stroomden. Tijdens die bloeiperiodes stopte de overloop van ziekteverwekkers volledig.
« We stopten deze gegevens in de netwerkmodellen en ontdekten dat we overloopclusters konden voorspellen op basis van klimaat, de beschikbaarheid van voedsel en de locatie van vleermuizen », zei Plowright. « We laten zien dat wanneer de resterende habitat voedsel produceert, de overloop stopt, en daarom zou een duurzame manier om deze gebeurtenissen te stoppen het behouden en herstellen van kritieke habitat kunnen zijn. »
Sinds 2003 hebben onderzoekers een geleidelijke afname van grote nomadische slaapplaatsen opgemerkt ten gunste van veel kleinere slaapplaatsen in landbouw- en stedelijke gebieden, een vervijfvoudiging gedurende de onderzoeksperiode. Vleermuizen keren minder vaak in grote aantallen terug naar hun krimpende natuurlijke leefgebieden. Dit kan zijn omdat bossen die in de winter nectar leveren, op grote schaal zijn gekapt.
Referenties: « Pathogen spillover gedreven door snelle veranderingen in vleermuisecologie » door Peggy Eby, Alison J. Peel, Andrew Hoegh, Wyatt Madden, John R. Giles, Peter J. Hudson en Raina K. Plowright, 16 november 2022, Natuur.
DOI: 10.1038/s41586-022-05506-2
« Ecologische omstandigheden voorspellen de intensiteit van de uitscheiding van het Hendra-virus in ruimte en tijd vanuit gastheren in het reservoir van vleermuizen » door Daniel J. Becker, Peggy Eby, Wyatt Madden, Alison J. Peel en Raina K. Plowright, 30 oktober 2022, Ecologie Brieven.
DOI: 10.1111/ele.14007
Peggy Eby, een vleermuisecoloog aan de Universiteit van New South Wales, Australië, is de eerste auteur van het Nature-artikel. Co-auteurs zijn onder meer Alison Peel, een ecoloog met natuurziekten aan de Griffith University in Queensland, Australië, en Andrew Hoegh, een statisticus aan de Montana State University. Voor de Ecology Letters-paper is Daniel Becker, bioloog aan de Universiteit van Oklahoma en voormalig postdoctoraal onderzoeker aan de Montana State University, de eerste auteur. Eby en Peel zijn ook co-auteurs.
